Unlock your potential - een reisverhaal

Ik beslis op vrijdag samen met mijn kinderen om op de komende zondag op vakantie te vertrekken. Er is niets geboekt en er is nog geen plan. In de weken ervoor twijfelde ik of het wel een goed idee was om überhaupt weg te gaan deze vakantie, want het was best druk geweest. We hadden veel veranderingen doorgemaakt: een verhuis, nieuwe school, afsluiten van de lagere school... Ook nog op reis gaan, als enige volwassene met twee kinderen, ik wist het allemaal nog niet zo zeker.

We beleggen een gezinsmeeting, zoals we vaak doen. Ons gezin is immers ook een bedrijf dat gerund moet worden. Tijdens de meeting wordt het al snel duidelijk dat de kinderen wel heel graag op reis zouden gaan, en de bergen van Zwitserland trekken onze aandacht. Het is bijna 20 jaar geleden dat ik voor het laatst in Zwitserland was, toen met een Citroën 2CV (een geit) die amper de bergen op geraakte. Het herinnerde me aan de reizen die ik als twintiger maakte zonder kinderen, op de bonnefooi, met de tent in de achterbak. Op de bonnefooi vertrekken zie ik in dit geval toch echt niet zitten. Bovendien zou ik de hele heen- en terugreis zelf moeten autorijden, wat toch als een best grote onderneming aanvoelt. Het is uiteindelijk mijn moeder die tegen me zegt: 'Het is toch beslist, jullie willen naar Zwitserland'. Ik draai de knop om in mijn hoofd en begin eraan. Wel wat buiten mijn comfortzone, dat wel.

Ik besteed de zaterdag aan het boeken van een leuke tussenstop in Frankrijk op de heenweg en een fijn onderkomen ergens in een bergplaatsje op grote hoogte in Zwitserland, inkopen doen voor de reis en het regelen van een vignet voor de Zwitserse autowegen. We pakken samen onze reistassen in en zondagochtend om stipt 7u zitten we met z'n allen in de auto, klaar voor vertrek. De eerste horde is zonder veel problemen genomen. De kinderen hebben supergoed meegewerkt, echt een fijn gevoel. Ieder van ons heeft taken toegewezen gekregen en deze zijn naar beste vermogen uitgevoerd. Ik heb aan hen volledige medewerking gevraagd, anders kan het feest niet doorgaan. Want ik ken mezelf: als ik te moe ben, dan is het onveilig om zo'n lange rit te rijden. Deze boodschap is duidelijk goed overgekomen.

We rijden naar onze eerste bestemming. Het is een pieterpeuterig plaatsje waar we een leuke vakantiewoning tot onze beschikking hebben, met een grote tuin erbij. Het is ruraal Frankrijk op z'n best. De zonnebloemen staan te wuiven in de voortuin onder een half afgescheurde Franse vlag, het kapelletje pronkt in het midden van het dorpje en lokale buurtbewoners komen nieuwsgierig naar ons kijken. We vermaken ons met een wandeling door de velden, genieten van de warmte van de zon, verkennen het dorp en spelen bij het riviertje en in de pas aangelegde speeltuin. Tijdens het avondeten bespreken we het plan voor de volgende reisdag, en besluiten de volgende morgen om 8u onze reis verder te zetten.

Stipt om 8u rijden we dan ook het terrein weer af, op naar kasteel Chillon als volgende tussenstop. Aan de grens komt een douanier nieuwsgierig op ons af, en bevraagt waar we naar toe gaan. U moet weten, ik rijd in een blije gele wagen in sportuitvoering voorzien van een stevig formaat spoiler, en beide kinderen zitten op de achterbank. Het moet een grappig en niet-alledaags zicht zijn geweest, een vrouw ogenschijnlijk alleen in een gele sportwagen met twee verstopte kinderen achter geblindeerde ruiten. Nadat hij ons een prettig verblijf in Zwitserland toewenst, rijden we verder. Onderweg giet het van de regen, en eenmaal bij het kasteel aangekomen is er nergens parkeerplek te vinden. Ik had het kunnen weten, in zo'n klein plaatsje aan de bergen en een meer. We keren om, rijden een stuk terug en zetten de auto uiteindelijk ergens in het dorp. We wandelen via een voetgangerspad naast het meer richting het kasteel en het weer klaart op. We krijgen een prachtig zicht over Lac Léman, met de bergen die onthuld worden als de wolken optrekken. Het is nog mooier dan op de foto's die ik op internet vond. We maken een tijdreis in het kasteel en kijken onze ogen uit.

Het laatste deel rijden we bergpassen, en het begint steeds harder te regenen naarmate we hoger de bergen in rijden. Aangekomen in het dorp van bestemming blijkt dat er enkele straten opgebroken zijn en onze navigatie ons de verkeerde kant op stuurt. We rijden tegen een wegversperring en staan middenin het dorp op een helling aan de bulderende rivier in de stromende regen compleet vast. Ik zie een boekwinkeltje en huppel door de regen naar binnen om hulp te vragen. De mevrouw van de winkel komt er ook niet uit, want de straat die we eigenlijk zouden moeten inrijden, is opgebroken. Ze doet haar best ons de goede richting uit te wijzen. Dan. Draaien en keren op deze smalle weg op de berghelling. Ik vraag mijn dochter uit te stappen want ondanks parkeersensoren met camera’s zie ik haast niets door de regen die intussen met bakken de hemel uit komt. Door de goede samenwerking met haar en het feit dat we allebei ons hoofd koel houden en rustig deze manoeuvre uitvoeren, staan we in no-time terug in de goede richting. De weg kunnen we enkel alleen nog altijd niet vinden en we rijden terug naar beneden tot aan het tankstation. Twee aardige techniekers helpen ons dit keer wel op de juiste weg. Mijn dochter navigeert, ik rijd, en op een kleine 10 minuten staan we op de juiste plek.

Ons onderkomen beschikt over een ondergrondse parkeerplaats, waar we de sleutel voor nodig hebben. Omdat we iets te vroeg zijn aangekomen, moeten we nog even wachten tot de poetsdienst helemaal klaar is. Intussen parkeer ik de auto op de parking van een naastgelegen gebouw. Wanneer we na een kwartiertje de auto komen uitladen, zwaait het raam open op de derde verdieping. Een man van ergens in de vijftig begint naar ons te roepen ‘Hallo, hallo!!!’. We begroeten hem terug en enkele ogenblikken later bevinden we ons in een heus burenconflict. Hij is het zat dat er telkens mensen op zijn parkeerplek gaan staan, en dreigt me met zijn wagen in te parkeren zodat ik er niet meer uit kan. Ik ben zo blij dat ik in de afgelopen jaren geleerd heb hoe ik moet reageren in conflictsituaties. Bijgevolg geef ik de man erkenning voor zijn probleem, en geef toe dat ik niet op deze plek had moeten gaan staan. Er was echter nergens anders plek en ik had de sleutel van de parkeergarage nog niet. Ik beloof hem dat ik de auto zo snel mogelijk zal verzetten, wat ik ook doe. De gemoederen zijn weer bedaard. Het weer is intussen ook opgeklaard en tijdens het avondeten genieten we van het prachtige uitzicht over de bergen.

In de dagen erna genieten we van de bergen, het wandelen, het reizen… Wat is Zwitserland toch een prachtig land.

Op een van de dagen besluiten we naar grotere hoogten te trekken. Gewapend met lange broek en jas nemen we de lift nog een kilometer naar omhoog. Vol enthousiasme stappen we met drie uit de lift. Wanneer we door de deur naar buiten stappen, snijdt de koude wind en de sneeuw ons in het gezicht. 26 juli 2023, en we staan hier in de sneeuw en de kou. Het is hilarisch, want we worden alle drie compleet overvallen door deze winterse omstandigheden. De eerste minuten zien we af, maar na enkele meters stevig doorwandelen krijgen we het warm en aan het einde van onze prachtige wandeling (zie foto hieronder) breekt de zon door en verdringt ze de ergste kou. Het uitzicht, de grote hoogte, de prachtige bergen, het maakt me nederig en zielsgelukkig.

Dan is de tijd aangekomen om terug te keren naar huis. We beleggen opnieuw een gezinsoverleg. Hoe pakken we de terugreis aan? We geven de voorkeur aan de reis huiswaarts in één keer te doen. Hmmm, dit vraagt wel veel van mij. Het kan enkel als ik goed heb geslapen en we alles goed hebben voorbereid. Samen maken we de planning en taakverdeling op, en het streven is om ten laatste om 8u het dorp uit te rijden. ’s Ochtends gaat de uitvoering van het plan niet helemaal zoals besproken en al snel lopen we een 20-tal minuten achter op schema. Ik zeg tegen de kinderen dat het nog krap zal worden om 8u te halen. Mijn dochter is echter positief en zegt dat ze vrijwel zeker is dat het ons wel gaat lukken, aangezien we realistisch plannen waardoor het vrijwel altijd lukt. Ik had beter naar haar geluisterd, want om 8u stipt verlaten we het dorp. Een les ter herinnering voor mijzelf: als je realistisch plant, dan zit er altijd marge in de planning! Het is intussen zo’n gewoonte geworden dat ik er bijna aan voorbij was gegaan. Gelukkig heb ik een oplettende dochter die me hieraan herinnert.

Ik neem voor de lol, gewoon omdat het kan, de andere route naar beneden, die steiler en smaller is dan de andere, nieuwere bergpas. ‘It adds to the experience’ zeg ik tegen de kinderen, als we net een auto op een paar centimers zijn gepasseerd aan een tunneltje op deze smalle pas. De zon schijnt, het is een prachtige dag om te reizen en we hebben er zin in. We rijden door tot aan Freiburg, waar we bij het tankstation een prachtig uitzicht genieten over een meer in een dal. De zon schijnt over het water en in ons gezicht – prachtig.

We vervolgen onze reis, want het streven is om tegen het middaguur Zwitserland te verlaten. Onder de vrolijke teksten van Franse chansons over ondeugende nonnen en meisjes lukt het ons ook deze keer redelijk op onze planning te blijven. Eenmaal in Frankrijk aangekomen wil ik graag stoppen, maar om een of andere reden zijn de eerste twee parkings compleet volzet en besluit ik door te rijden tot het volgende tankstation. Ook hier ruraal Frankrijk op z’n best. Ik vind een Avia station dat ogenschijnlijk enkel door truckers wordt aangedaan. We gaan het tankstation binnen en vragen naar het toilet. À l’extérieur, luidt het antwoord. Oh Frankrijk toch, ik ben blij dat ik in mijn leven al zoveel in ontwikkelingslanden heb gereisd want dit toilet, en eigenlijk heel deze setting lijkt eerder op India dan wat je zou verwachten van een ontwikkeld land. We kijken er wat rond, eten de enige sandwiches die de meneer van het tankstation nog heeft liggen en observeren een koppel en een jong gezin landgenoten van over de Waalse grens. Hoewel er eenzelfde kenteken op onze auto zit, voelen deze mensen aan alsof ze uit een andere wereld komen.

Enigszins op krachten gekomen vervolgen we onze weg. Ik krijg de keuze: péage rijden of niet? Ik besluit het erop te wagen. In deze regen is het misschien wel fijn om op een goed onderhouden snelweg te rijden. Al snel heb ik spijt van deze beslissing. Het wemelt van de toeristen op de weg die overduidelijk niet elke dag achter het stuur zitten – de reisstress is aan de rijstijl van de bestuurders af te lezen. Sinds de hoge benzineprijzen heb ik mezelf een chille rijstijl aangemeten: cruise control op, max 110. Ik vind het heerlijk om aan deze constante snelheid te genieten van het landschap en de muziek die opstaat. De rustige technobeats die intussen draaien geven enerzijds focus en laten me anderzijds wegglijden in een soort trance. Zodra ik opnieuw een keuzemogelijkheid heb om de péage route te verlaten, twijfel ik geen seconde en kies voor de andere route. Deze blijkt me langs de Moezel te sturen en door de Eiffel, we gaan dus nog een stuk door Duitsland. Ik geniet van de B-wegen door de bossen en de dorpen. In Hornbach (dáár komt die naam van de doe-het-zelf dus vandaan!) besluit ik te tanken aan een mini tankstation. In mijn allervrolijkste Duits betaal ik aan de kassa. De vriendelijkheid en gemoedelijkheid van het dorp stemmen me gelukkig. Ik vind Duitsland een fijn land om te bezoeken, al zou ik er niet kunnen wonen – daar ben en blijf ik te eigenzinnig voor. We vervolgen onze weg over de heuvelachtige slingerwegen. Dit rijdt ook zoveel fijner dan een autosnelweg, en in tijd maakt het ook bijna niets uit volgens de gps. Bij het uitkijkpunt Mehringer Höhe nemen we opnieuw een wat langere rustpauze. Wat een prachtig uitzicht over de Moezel! En het weer is opeens ook opgeknapt. Het zonnetje schijnt over de vallei en in ons gezicht. Nog 3 uur te gaan, via Spa en Hasselt terug de Kempen in.

Het laatste stuk rijdt vlot door. We passeren wat volk bij Francorchamps, want de dag erna blijkt daar een event te zijn. Verder is het heel rustig op de baan en kunnen we, zoals ik het zo graag heb, fijn op de cruise control onze weg vervolgen onder het genot van meezingers. Voor we het weten, staan we om 20u30 terug voor onze deur. Intussen hebben we beslist wat we gaan eten, en we kijken er oprecht naar uit. Ik parkeer onze auto en de kinderen rennen naar binnen omdat ze dringend naar het toilet moeten. Intussen pak ik wat spullen bijeen. Trots en voldaan dat we zo’n relaxte rit achter de rug hebben, en blij dat we weer thuis zijn.

Nog geen 2 minuten later staat mijn zoontje alweer terug aan de auto, buiten adem. “Mama, kom snel kijken!!!” zegt hij. Mijn dochter komt er ook aan, met een bezorgde blik op haar gezicht. Wat het ook is, ik zal er rustig onder blijven. Bij binnenkomst zie ik het direct: de living staat voor de helft onder water, evenals de badkamer, het toilet en een van de slaapkamers. Ik verwittig de buurman, aan wie ik mijn sleutels had afgegeven tijdens onze afwezigheid. Hij is een paar keer binnen gaan kijken of alles OK was en schrikt van de ernst van de situatie. Om gezondheidsredenen kan hij me niet helpen, een morele steun is hij wel. Ik pak een dweil en begin aan de eerste opkuis. Het tapijt dat in de living ligt, is helemaal volgezogen met water en ik krijg het alleen niet van z’n plek. Dit is het moment waarop ik iets doe wat een uitdaging voor me is, hoe raar dit wellicht ook klinkt. Ik neem mijn telefoon en bel een vriend op met de vraag of hij me kan komen helpen. 20 minuten later staan we met z’n tweeën te dweilen, te poetsen en op te ruimen. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar voor de hulp en steun die ik van hem krijg. Alleen had ik het vast wel gered, maar tegen welke prijs?!

De kinderen zijn intussen eten gaan halen en ik krijg de instructies om niet verder op te ruimen, maar eerst rustig te eten. Dat advies neem ik graag ter harte. Ik neem de tijd om samen met de kinderen te eten en te bekomen van de lange reis en de vervelende situatie bij aankomst. Na het eten zorg ik ervoor dat de kinderen in hun bed liggen, de reis was lang en vermoeiend en ik vind het belangrijk dat ze hun rust krijgen. Ik praat nog even na met mijn vriend voor hij naar huis gaat. We spreken af dat we de volgende dag, als ik uitgeslapen ben, de rest samen zullen opruimen.

Dankbaar, voldaan en met een glimlach op mijn gezicht kruip ik in mijn bed. Wat een avontuur, wat hebben we dat met z’n allen goed gedaan. Ik ben zo trots op de samenwerking met de kinderen, de vriendschappen die ik intussen heb opgebouwd en waarvan ik weet dat ik op die mensen kan rekenen. En op mezelf. Dat ik buiten mijn comfortzone ben gestapt en deze reis met de kinderen heb gemaakt, dat ik onder elke onvoorziene omstandigheid rustig ben kunnen blijven en de humor en van heb kunnen zien, dat ik hulp heb gevraagd wanneer het nodig was, en dat ik vertrouwen heb gevoeld in mijzelf, mijn kinderen en mijn netwerk.

Unlock your potential – het gaat enkel buiten de comfortzone, vol vertrouwen in het proces.

Realiseer uw groeipotentieel

Daphne Surink, Business Consultant en bezield wetenschapper